Cara yang tepat untuk pembelajinakan serigala kelabu berlaku adalah tidak jelas, tetapi teori termasuk yang berikut:

Anak serigala yatim

Kajian telah menunjukkan bahawa anak serigala yang mudah dijinakkan dan disosialkan.[15] Sekurang-kurangnya satu kajian telah didemonstrasikan bahawa serigala dewasa boleh berjaya disosialkan.[16] Walau bagaimanapun, menurut penyelidik lain cubaan untuk mensosialkan serigala selepas anak mencapai umur 21 hari sangat memakan mangsa dan sangat jarang diamalkan atau diharapkan dalam mencapai kejayaan.[17]

Ramai ahli sains mempercayai bahawa manusia mengambil anak serigala yatim dan menyusuinya bersama bayi manusia.[18][19] Sebaik anak angkat ini mula membiak baka antara satu sama lain, satu generasi baharu haiwan bela jinak "keserigalaan" yang jinak akan, selama bergenerasi lamanya, menjadi lebih keanjingan.[20]

Bekalan makanan/pembelajinakan sendiri

Serigala awal akan, sebagai pebangkai, tertarik dengan tinggalan sampah di tapak perkhemahan manusia. Dr. Raymond Coppinger dari Kolej Hampshire (Massachusetts) mempertikaikan[21] bahawa serigala itu yang lebih berjaya berinteraksi dengan manusia akan menurunkan ciri ini kepada anaknya, lalu mewujudkan serigala dengan kecenderungan lebih besar untuk dibelajinakkan. Serigala "paling bergaul dan tidak takut" merupakan yang dimiliki di sekitar kawasan hidup manusia, bantu membiakbakakan ciri itu yang masih dikecam pada anjing kini.[19]

Coppinger mempercayai bahawa ciri tingkah laku dipanggil "jarak pelarian" adalah penting kepada transformasi daripada serigala liar kepada leluhur anjing moden. Ini menunjukkan betapa dekat haiwan akan membenarkan manusia (atau apa-apa yang dianggap olehnya berbahaya) untuk berkebolehan sebelum melarikan diri. Haiwan dengan jarak pelarian pendek akan berlengah-lengah, dan memakan, apabila manusia berdekatan; ciri tingkah laku ini akan diturunkan kepada generasi berjaya, dan berganda, mewujudkan haiwan yang semakin selesa di sekitar manusia. "Pertikaian saya ialah bahawa makna bela jinak—atau jinak—ialah kebolehan untuk memakan dalam kehadiran manusia. Ini perkara yang tidak boleh dilakukan oleh serigala liar."[22]

Tambahan, pemilihan untuk kebelajinakan mempunyai kesan sampingan pemilihan ciri fizikal berkaitan secara genetik, dan tingkah laku seperti menyalak. Secara hipotesis, serigala terpisah kepada dua populasi–pebangkai berorientasikan kampung dan kawanan pemburu. Langkah seterusnya belum ditakrifkan, tetapi tekanan terpilih mungkin sudah wujud untuk mengekalkan kecapahan populasi ini.

Arkeologi

Arkeologi telah menempatkan pembelajinakan terawal yang diketahui lebih kurang 30,000 SM,[1][2] dan dengan ketentuan pada 7,000 SM.[3] Bukti lain mencadangkan bahawa anjing pertama kali dibelajinakkan di Asia Timur selatan.[23]

Kerana kesukaran dalam menguji perbezaan struktur di dalam tulang, pengenalpastian anjing bela jinak berdasarkan bukti budaya adalah daripada nilai khusus. Mungkin bukti jelas terawal untuk pembelajinakan ini ialah anjing pertama yang ditemui dikuburkan dengan manusia dari 12,000 tahun lalu di Palestin dan di tapak perkuburan di Jerman dipanggil Bonn-Oberkassel dengan pengebumian manusia dan anjing bersama bertarikh ke 14,000 tahun lalu.[24][25][26][27][28]

Pada 2008, pengujikajian semula bahan digali dari Gua Goyet di Belgium pada abad ke-19 menghasilkan pengenalpastian anjing 31,700 tahun lama, haiwan besar dan berkuasa yang memakan rusa kutub, musk ox dan kuda. Anjing ini merupakan sebahagian daripada budaya Aurignac yang telah menghasilkan seni di dalam Gua Chauvet.[29][30]

Pada 2010, sisa anjing 33,000 tahun lama ditemui di Pergunungan Altai di Siberia selatan.[31][32] Analisis DNA yang diterbitkan pada 2013 menegaskan bahawa sisa anjing ini lebih berkaitan dengan dekat dengan anjing moden daripada serigala.[33] Pada 2011, rangka seekor anjing berusia 26,000 hingga 27,000 tahun ditemui di Republik Czech. Rangka ini dikebumikan dengan tulang mamot di dalam mulutnya—mungkin untuk membantuk perjalanannya di akhirat.[29][34]

Pembelajinakan serigala dari masa ke masa telah menghasilkan sebilangan perubahan fizikal atau morfologi. Ini termasuk: pengurangan saiz keseluruhan; perubahan dari segi warna dan tanda bulu; rahang lebih pendek bermula dengan sesakan gigi dan, kemudian, dengan pengecilan gigi; pengurangan saiz otak dan kapasiti kranium (terutamanya kawasan yang berkaitan dengan kewaspadaan dan pemprosesan deria, keperluan di alam liar); dan perkembangan "henti" tersebut, atau kejatuhan menegak di hadapan dahi (brakisefali). Tingkah laku keserigalaan tertentu, seperti pengunyahan dan pemuntahan makanan separa terhadam untuk anak, juga hilang.[35]

Bukti DNA

Sebelum DNA digunakan, penyelidik dibahagikan kepada dua aliran pemikiran:

• Paling menyangka bahawa anjing awal ini keturunan serigala jinak, yang membiak bala silang dan berevolusi kepada spesies bela jinak.
• Ahli sains lain, sementara mempercayai serigala merupakan penyumbang utama, mengesyaki bahawa jakal atau koyote menyumbang kepada keleluhuran anjing.

Carles Vilà, yang menjalankan kajian terluas sehingga kini, telah menunjukkan bahawa bukti DNA telah mengetepikan mana-mana spesies kanin leluhur kecuali serigala. Kumpulan Vilà menganalisiskan 162 contoh DNA serigala berlainan daripada 27 populasi di Eropah, Asia, dan Amerika Utara. Hasil ini dibandingkan dengan DNA daripada 140 ekor anjing individu daripada 67 baka dikumpulkan dari seluruh dunia. Dengan menggunakan sampel darah atau bulu, DNA diperoleh dan jarak genetik untuk DNA mitokondrion dianggarkan antara individu.[36]

Berdasarkan bukti DNA ini, kebanyakan anjing bela jinak ditemui merupakan ahli satu daripada empat kumpulan. Kumpulan terbesar dan terpelbagai mengandungi urutan ditemui pada kebanyakan baka anjing purba, termasuk dingo di Australia, anjing menyanyi New Guinea, dan banyak baka moden, seperti collie dan anjing pengutip. Kumpulan lain seperti anjing gembala Jerman menunjukkan hubungan lebih dekat dengan urutan serigala daripada yang daripada kumpulan anjing utama, mencadangkan bahawa baka seperti itu dihasilkan daripada penyilangan anjing dengan serigala liar. Mungkin juga bahawa ini merupakan bukti bahawa anjing mungkin dibelajinakkan daripada serigala pada kejadian berlainan dan di tempat berlainan. Vilà masih belum pasti sama ada pembelajinakan berlaku sekali–selepas anjing bela jinak membiak baka dengan serigala dari masa ke masa–atau sama ada lebih daripada sekali.

Satu kajian 2002 oleh Peter Savolainen dan lain-lain mengenal pasti bukti DNA mitokondrion mencadangkan satu asal bersama dari takungan gen Asia Timur selatan tunggal untuk semua populasi anjing.[23] Pada 2010, satu kajian oleh Bridgett vonHoldt dan lain-lain, menggunakan set data lebih besar penanda nuklear, menandakan Timur Tengah sebagai sumber kebanyakan kepelbagaian genetik pada anjing bela jinak dan asal lebih berkemungkinan kejadian pembelajinakan.[37] Z-L Ding dan lain-lain (2011) mempersembahkan data kromosom-Y baharu daripada 151 ekor anjing disampelkan di seluruh dunia, sekali lagi menunjukkan satu wilayah pembelajinakan tunggal selatan Sungai Panjang, China. Pertumpuan kebolehubahan mtDNA dan kromosom-Y di wilayah ini, pengarang mencadangkan, menyatakan sebilangan besar serigala dibelajinakkan, mungkin beratus-ratus, sebagai bahagian amalan budaya kekal.[38]

Fakta bukti DNA yang paling mengelirukan ialah bahawa kebolehubahan bahawa jarak molekul antara anjing dengan serigala kelihatan lebih besar daripada 10,000–20,000 tahun untuk pembelajinakan. Masih proses dan ekonomik pembelajinakan oleh manusia hanya muncul kemudian dalam tempoh ini dalam mana-mana kes. Berdasarkan kajian jam molekul dijalankan, anjing kelihatan terpisah daripada zuriat serigala anggar-anggar 100,000 tahun lalu. Sementara bukti untuk anjing fosil mengurangkan lebih daripada 14,000 tahun lalu dan berakhir pada 33,000 tahun lalu, ada fosil tulang serigala berasosiasi dengan manusia awal dari melebihi 100,000 tahun lalu.[39]

Serigala jinak mungkin mengikuti pemburu-pengumpul tanpa mengubah cara bahawa rekod fosil boleh menangkap dengan jelas. Kemasukan gen baharu yang banyak daripada penyilangan boleh menjelaskan dengan baik bilangan baka anjing yang sangat banyak kini, cadang penyelidik. Anjing mempunyai lebih banyak kebolehubahan genetik daripada haiwan bela jinak yang lain, seperti kucing, tegas Vilà.

Sebaik pertanian muncul, anjing dipilih untuk tugas berlainan, sifat semula jadi keserigalaannya menjadi keburukan kerana ia menjadi penggembala dan pengawal. Ahli biologi molekul Elaine Ostrander menyokong pandangan bahawa "Apabila kita menjadi masyarakat pertanian, sebab kita memerlukan anjing berubah dengan ketara, dan pembahagian lanjut dan kekal berlaku pada masa itu."[40] Ini mungkin merupakan inti bahawa sokongan dalam rekod fosil, apabila anjing dan serigala mula membina morfologi berlainan yang boleh diperhatikan.

Satu kajian 2009 mengenai anjing Afrika menemui tahap kepelbagaian mtDNA yang tinggi. Pengarang mencadangkan bahawa pandangan pembelajinakan anjing yang baharu mungkin diperlukan.[41] Satu kajian oleh Institut Zoologi Kunming menemui bahawa anjing bela jinak diturunkan daripada serigala jinak kurang daripada 16,300 tahun lalu di selatan Sungai Panjang, China.[42] Satu laporan lama mengatakan bahawa semua DNA mitokondrion anjing datang daripada tiga ekor serigala betina Asia liar.[43]

Bukti uji kaji

Sebagai uji kaji dalam pembelajinakan serigala, uji kaji "rubah ladang" oleh ahli sains Rusia Dmitry Belyaev cuba membuat semula cara pembelajinakan mungkin berlaku.[44] Penyelidik, bekerja dengan rubah perak liar dibiakbakakan secara terpilih selama 35 generasi dan 40 tahun untuk ciri tunggal peramah terhadap manusia, mewujudkan lebih haiwan keanjingan. Rubah "elit bela jinak" lebih ramah terhadap manusia dan sebenarnya mencari perhatian manusia, tetapi juga menunjukkan ciri fizikal baharu yang menyelarikan pemilihan untuk kejinakan, walaupun ciri fizikal bukan pilihan asal. Ciri tersebut termasuk bulu berbintik atau hitam-dan-putih, telinga berkelepai, ekor bergulung-gulung, vokalisasi salakan dan kematangan seksual lebih awal.

Mengikut laporan, "Pada purata, rubah bela jinak bertindak balas terhadap bunyi dua hari lebih awal dan membuka mata sehari lebih awal daripada sepupu tidak bela jinaknya. Yang lebih ketara ialah tempoh pensosialannya telah sangat meningkat. Daripada membina tindak balas ketakutan pada umur minggu ke-6, rubah bela jinak tidak menunjukkannya sehingga umur minggu ke-9 atau lebih lambat. Rengekan dan penggoyangan ekor ialah tinggalan daripada zaman kanak-kanaknya, seperti muka dan muncung memendek. Warna bulu baharu juga boleh dijelaskan oleh pemasaan perkembangan yang diubah. Seorang penyelidik menemui bahawa migrasi sesetengah melanosit (yang menentukan warna) ditangguhkan, menghasilkan corak 'bintang' hitam dan putih."